De laatste weken dacht ik af en toe na over geweld in taalgebruik, en ik dacht daarbij vooral aan landen als de VS, Nederland en Italie. In Italie gaan stemverheffing, grootspraak en schelden nogal eens samen met godsdienst (b.v. Porco Dio) of geslachtsorganen (Cazzo! of Che cazzo fai ?).

In het Nederland is het soms wat meer gericht op ziektes (Krijg toch de tering, kankerlijer) of een ambivalente houding naar religie (Het uit het “ABN” bekende “GVD”).

In de VS lijkt er meer geweld in sommige uitdrukkingen te zitten, ook in soort van meer neutrale uitdrukkingen zonder stemverheffing (“Product A will be the killer app for platform B” of “I’ve destroyed my opponent at the board game of “I will kill you if you do that!”.  Het liedje “KIlling me softly” is misschien een onduidelijk voorbeeld maar wel geschreven door <checks notes> twee heren met medewerking van een vrouw uit de VS). Maar aangezien ik vermoed dat er niet gemakkelijk toegang is tot wetenschappelijk onderzoek ten aanzien van dit onderwerp (U kent het wel, ga je uitgebreid met een zoekmachine aan de slag en ben je na een 20 a 30 minuten blij profi uitziende resultaten gevonden te hebben dan blijkt het bij Elsevier achter een soort van slot en grendel te staan. En Anna’s archive heeft ook niet altijd alles).

Daarom nu maar even over een andere boeg gegooid. Als intermezzo een simplistisch verhaaltje voor het slapen gaan. Deel 1 van een onregelmatig hoorspel in een onbekend aantal delen :

“Jij spoort niet!” zei de NS medewerker tegen de jongeman met rood haar en een verdorde tulp in z’n knoopsgat.

De jongeman deed of z’n neus bloedde en ging op zoek naar een zakdoek.

Driftig begon een tweede NS medewerker een nummer in te kloppen op een stokoude Nokia die in 1972 nog met paard en wagen uit Finland hier naar de Lage Landen was geimporteerd.

“Hallo, pliessie ?” “Verkeerd verbonden ?” “Nee verkeerd gedraaid!”

Ondanks dit falen van de moderne techniek kwamen er onverwacht twee automobielen met zilverknoopjes aanscheuren, gevolgd door een derde auto met geblindeerde ramen. Die laatste bleek de burgervader te zijn die het op het oersaaie gemeentehuis even niet vol kon houden. De pliessie vroeg meneer stomverbaasd : “Burgemeester, u hier ???” waarop de burgervader van repliek diende : “Je bent jong en je wilt wat”. Ja, dit dorpje op een Zuidelijk schiereiland in Nederland was uniek. Deze burgervader kwam net van een versnelde Mavo opleiding en was met 19 jaar de jongste burgervader ooit in de hele wereld. Dat trok enorm veel bekijk vanuit allerlei hippe landen, vooral uit Azie en Afrika die dan meteen ook even het laatste amusement park in Nederland, de Efteling, gingen bezoeken. U begrijpt dat dit een win-win situatie voor de economie was.

Zo, dat hebben we ook weer achter de rug.

Nog even terug naar Neerlandistiek en gerelateerde zaken.

De laatste weken vroeg ik me af waarom ik ooit op school bij Nederlandse les klassikaal Bint F.Bordewijk. Citaat uit Wikipedia pagina over het boek Bint :

Bint kan (net als Blokken, een ander boek van F. Bordewijk) worden opgevat als een dystopie. Bint is een dictator die “met stalen tucht” regeert over zijn school. De kroon op zijn werk is 4D (later 5C), een klas vol met monsters en “kerels in wording”. Alle andere klassen zijn nutteloze aanhangsels.

Zou het eigenlijk een les zijn geweest over dictatuur en hoe wij daar zelf kritisch tegenover zouden moeten zijn ? Ik kan me helaas geen details meer herinneren.

Ook meen ik me te herinneren dat we klassikaal stukken uit het boek De aanslag van Harry Mulish lazen. Ik vond het geen fijn onderwerp maar toch meen ik me te herinneren dat ik de schrijfstijl van Mulish door het gehele boek als bijna een soort van perfect heb ervaren.

Ik herinner me dat een leraar Engels een keer een les begon met een audio opname van de bekende speech van Martin Luther King. Bij mij zorgde dat voor een onuitwisbare herinnering. Ik kan er nog steeds emotioneel van worden.

Gisteren zag ik een soort advertentie op Mastodon voor een plek waar je samen met anderen in stilte boeken kunt lezen, een boekenclub. Leuk vind ik dat. En sommige mensen posten foto’s van mini-biebjes. Fijn om te zien, het samen delen van woorden via boeken.

Want dat is het ook, boeken delen woorden uit voor wanneer de woorden gelezen willen worden door een lezer.

Laat ik afsluiten met een kort verhaal in het Engels van Ursula K. Le Guin voorgelezen door Ursula K. Le Guin zelf (Duurt 14 minuut 40)  : Ursula K. Le Guin reads “Gwilan’s Harp”